The Black Future

[BehindThatWhiteLight]

Nou iedereen(al is iedereen niet zo veel CX) een verhaal start, moet ik dr denk ik ook maar een maken hea?
__________________________

Langzaam dwarrelen er kristallen sneeuwvlokjes naar de grond uit een grauwe lucht. Een eindeloze sneeuwvlakte vormt zich. Ik loop vooruit, dwars door de verse sneeuw. Er doemen bomen op, in een sneeuwgordijn dat steeds dikker wordt. Mijn zicht vermindert en ik krijg het koud. Klappertandend loop ik verder. Steeds langzamer, en steeds moeizamer. Mijn zicht is binnen de 5 meter. Links van mij zie ik steeds meer bomen opdoemen, die langzaam veranderen in schimmen. Ik trek mijn kraag omhoog, maar het helpt niet zo veel tegen de kou. Nu doemden er ook rechts van mij schimmen op, van struiken tot steeds grotere bomen. Het bladerdek verbetert mijn zicht weer, en houdt mij uit de wind.
De bomen verdwijnen langzaam en mijn zicht mindert weer. Het begint steeds harder te waaien, en ik doe met moeite enkele stappen naar voren. De gure wind trekt mijn lange haren naar achteren. Opeens hoor ik een raar geluid, anders dat het fluiten van de wind. Verschrikt kijk ik op, en om me heen. Ik zie niets opvallends. Ik loop weer verder. Vlakbij zie ik opeens iets bewegen, een schim. Het is weer weg, ik verbeeld het me waarschijnlijk. Toen zag ik de schim nog eens langskomen, maar nu aan de andere kant. Met een schrikbeweging sta ik stil. Ik verlies mijn evenwicht en val naar achter in de sneeuw. Moeilijk kom ik overeind en probeer op te staan. Ik voel iets, een hand op mijn schouder. De hand duwt mij naar beneden. De grond leek opeens te verdwijnen en alles werd donker. Steeds donkerder tot ze alleen nog maar zwart zag.

Ik opende mijn ogen en schoot overeind. Mijn deken was van het bed afgevallen en ik had het koud. Rillingen gingen over mijn rug. Nog een beetje verward keek ik om me heen. Het was schemerig in mijn slaapkamer, maar verder niets bijzonders. Op mijn wekker stond half zes aangegeven met rode cijfertjes. Ik zuchtte en ging weer liggen. Alles in mijn kamer had een grauwe kleur gekregen door de lichtinval. Het maakte me wat rustiger. Ik trok mijn deken terug het bed op en kroop er onder. Ik hoorde de klok op de overloop zachtjes tikken. Ik draaide mijn hoofd van het plafon weg en keek de kamer in, naar het andere bed. Het lege bed, waar ooit een kamergenootje had gelegen.
Ik stapte uit bed en liep naar de kledingkast. Ik had ontbijtdienst vandaag, en moest zoiezo al vroeg op. Ik trok een simpel shirt en een joggingbroek aan en nam plaats achter mijn bureautje na het sluiten van de kastdeur. Daar haalde ik onder een stapel schoolboeken in een laadje een notitieboekje vandaan en begon mijn droom zo nauwkeurig mogelijk op te schrijven. Nadat ik dat had gedaan keek ik naar mijn vorige aantekeningen. Elke droom had de laatste paar dagen de zelfde kern gehad. Iets dat me niet goed deed. Ik had dit vaker gehad. Steeds een ander scenario maar steeds het zelfde verhaal. Dat kon positief zijn, maar vaak negatief. Het was een paar keer eerder gebeurt dat de kernen van dromen die steeds terug komen uitkwamen. En iets zei me steeds dat ik iets moest doen, zonder te weten wat. Uiteindelijk hoor je dan van iemand wat er links of rechts is gebeurt, wat dan toevallig in het verhaal past. Het had mij bang gemaakt, elke keer dat zo’n droom zich herhaalde. Maar nu was er een ding nieuw in mijn dromen. Normaal droomde ik over de derde persoon, een hij of zij, maar dit keer droomde ik over mezelf, zonder enig idee te hebben of er iets zou gebeuren, wat er zou gebeuren, wanneer er iets zou gebeuren, en hoe ik dat dan op zou moeten lossen.
Mijn wekker ging, het was tijd om op te staan. Ik stopte mijn notitieboekje weer terug op de plek waar ik het vandaan had gehaald en kleedde me om. Met enige vaart liep ze naar beneden, de keuken in. De anderen met ontbijtdienst waren er al. Ik begon mijn klusje te doen. Toen dat klaar was, schoof ik met mijn eigen ontbijt aan de lange tafel waaraan allemaal anderen kinderen zaten te eten. Het zou weer een lange dag worden.

[BehindThatWhiteLight]

Rustig stapte ik de bus uit en liep het school plein op. José praatte tegen me, maar ik volgde haar niet. Mijn hoofd zat nog veel te veel bij mijn droom.
''Kat.. He Kat! Luister je wel..?''
Verschrikt keek ik op. Ehh.. Ja, ik bedoel nee. Wat zei je?''
Ze zuchtte even diep. José was haar beste vriendin, en ontzettend aardig en lief voor haar. Ze kende elkaar ook al sinds de bassisschool, en wist daardoor dat José graag dingen vertelde en het echt niet op prijs stelde als je niet luisterde. Het was jammer, want dan kon ze lang chagrijnig blijven, zeker op dagen zoals vandaag.
''Laat maar zitten..''
Zei ze me en liep geërgerd verder. Ik ging iets langzamer lopen, er was geen haast. Ze waren op tijd, zo als altijd. vlak voordat ik naar binnen liep, de school in, zag ik in mijn ooghoek iemand het schoolplein op komen lopen die ik nog nooit had gezien. Ik liep maar gewoon verder, maar ik had toch een raar gevoel bij me. Ik had eigenlijk iedereen wel eens gezien op school, en onthield die gezichten. Maar deze jongen dus niet. Misschien was hij nieuw, misschien niet. Toen ik mijn klas in stapte nadat de bel ging bleek het nieuw te zijn. Hij werd schuin voor mij en voor José gezet. De les begon en José wilde het verhaal haar opnieuw vertellen, maar weer lukte het mij niet om te luisteren. Mijn ogen stonden op de jongen gericht.
''Kathelijne, kan jij mij vertellen hoe je het woord profylaxe spelt?''
Meteen keek ik op, de klas in, naar de leraar. Shit, dat woord kende ik niet, waarschijnlijk omdat ik mijn huiswerk niet gemaakt had de laatste dagen.