V- (proloog)

[DreamGuide]

V- (Proloog)

"Sorry als ik je stoor, Marly.."
Geschokt keek ik op naar de leraar, en vervolgens naar de rest van de klas, aangestaard. Wat typisch altijd, dat wanneer ik op mijn flikker kreeg, de rest ineens zk braaf was.
"Nee hoor meneer, u stoort niet hoor.."
Schijnheilig keek ik mijn mentor aan, al kon ook ik mijn grijns niet onderdrukken toen ik Hannah hoorde giechelen, die vandaag voor mij zat.
Zodra de leraar zich omdraaide, begon de klas weer te praten en raakt ook Hannah in gesprek met Jamilla. Vokr mij daarintegen, zou dit een saaie stille les worden. Ik zat alleen, en de andere kinderen die ook alleen zaten zouden er vast geen moment aan denken om naast mij te gaan zitten; ik ben toch maar dat rare kind, die stomme emo.
Ik zuchtte, en streek kort met mijn hand over mijn gezicht. Weer net zo'n dag als al die andere dagen. Met van die kleine dingetjes in het leven, die geen pesten zijn, maar wel net rottig genoeg om je je vreselijk te laten voelen. Allemaal kleine druppeltjes, en eens zal de emmer overstromen.
Maar dit was voor mij blijkbaar niet het moment om in gedachten verzonken te zijn, aangezien ik er ruw uit werd getrokken door de stem van mijn mentor die mijn naam noemde.
"Je kunt wel naast Marly gaan zitten, zij zal je se komende weken wel een beetje wegwijs maken."
Verbaast keek ik op, ik ging blijkbaar dingen doen waarvan ik zelf nog niet wist? Helaas, voordat ik kon tegen spruttelen, kwam de jongen al aangelopen, en ging hij naast me zitten, zoals hem opgedragen was.
Het was compleet logisch dat hij naar de leraar zou luisteren, maar voor mij was het niet al te prettig. Door mijn gedachten had ik namelijk geen enkel idee over hoe deze, blijkbaar, nieuwe jongen heette. Maar ik weigerde om het aan hem te vragen, dat zou inhouden dat wanneer de leraae hem voorstelde, ik niet geïnteresseerd zou zijn geweest, en dat zou niet aardig zijn.
Alweer, Dammit, weer ver weg in mijn hoofd gezakt, de stem van Jason achter mij wekte me op uit mijn gedachten.
"Arme jongen, eerste dag, en moet meteen naast manwijf Marly.."
Ik stond op het punt een reactie te geven, maae ik werd onderbroken door de stem naast mij.
"In mijn ogen is ze duidelijk een meisje, jij ook toch?"
Verbaast en half in shock keek ik de nieuwe jongen naast mij aan, hij verdedigde me, zonder dat hij me kende. Hij glimlachte vriendelijk naar me. Damn, een naam, ik had een naam nodig, ik wilde hem bedanken. Nog nooit had ik Jason zo geschokt zien kijken, eindelijk kreeg hij eens terug van wat hij mij altijd aandeed. 
Ik moest hem bedanken, hoe dan ook. De nieuwe jongen die me had verdedigd en ondersteund.
"Alexander, jij?"
Bam. Klap in mijn gezicht, figuurlijk natuurlijk.
Alexander, hij wist blijkbaar precies wanneer hij wat moest zeggen, want nh had hij me alweer geholpen, of hij het nou aan mijn waarschijnlijk hopeloze blik had gezien, of het gewoon verwachtte, hij had me weer geholpen.
"Marly.."
Fluisterde ik half, alsof mijn stem was weggedoofd, zo onder de indruk was ik.
"Nog bedankt voor net, ehh, Alexander?"
Iemand bedanken op een vragende toon, was volgens mij de slechtste manier om iemand te bedanken. Zou ik het nu dan hebben verkloot?[/b]

[DreamGuide]

"Graag gedaan hoor.."
Hij glimlachte even. Wat een geluk, niks verpest, zorgen om niks. De dest van het lesuur verliep redelijk rustig. Ik had nief het lef gehad om nog meer dingen aan Alexander te vragen, hoefde ook niet, er was geen reden toe.
Toen de bel ging, stond ik op en ruimde mijn boeken in, tijd voor de volgende les. Aardrijkskunde, een vreselijk vak, al helemaal als je niemand had om mee te praten. Toen ik de gang op liep, legde ik Alexander uit hoe de bordjes werkten, van waar welk lokaal was.
Pas nu we zo over de gang liepen drong het tot me door dat Alsxander ook een redelijk typisch persoon was. Een zwarte, afgezakte en versletem spijkerbroek, wit t-shirt met daarop een openhangende zwarte blouse maakten van hem een donkere verschijning. Zijn zwarte haar was halflang en hing gedeeltelijk voorzijn ogen. Nog een wonder dat hij iets kon zien naar mijn mening.
Ondanks zijn donkere kleding en jaar zag hij er vriendelijk uit, een oprechte glimlach die echt plezier uitstraalde. Welk plezier hij had ontging mij, school was blijkbaar leuk voor hem. Niet dat ik me eraan stoorde, hij was vrolijk en daar ging ik niet over klagen, al helemaal niet als ik voorlopig nog zijn begeleiding was door school.