Zoute tranen stroomden over haar zachte, bleke huidje, via haar wangen naar haar kin om daar even te blijven hangen en zich te laten vallen om de grond te bereiken en daar te verdwijnen.
Rood bloed stroomde langs haar ijskoude vingers die ze om het mes geklemd had, het mes dat haar maag doorboorde.
Haar ogen stonden dof, vooruit te staren naar iets wat niet bestond, maar wel ooit bestaan heeft.
'ACHAIAH!'
Had ze als laatste gehoord, Fido, hem zal ze nog het meest van alles missen, maar het kon niet anders, het was hij of zij en zij wilde alles liever dan dat hij zal sterven. Het was haar werk, haar roeping, haar doel, haar droom, om iemand te beschermen van wie ze hield en dat was Fido.
Arme, arme huilende Fido, wat moest hij wel niet voelen, zijn geliefde voor zijn ogen zelfmoord zien plegen om hem te beschermen. Lieve, lieve Fido, voor wie ze alles zou doen, maar alles was niet genoeg voor haar, noch voor Fido zijn bescherming. Ze zou er voor zorgen dat hem niets overkwam, nooit zou hij pijn hebben, maar was pijn niet hetgeen wat ze hem nu aandeed?
Al was het nu al te laat, Fido bereek haar lichaam te laat, haar lichaam had al met een flinke maar doffe klap in het mos terecht gekomen. Zachtjes streek Fido door haar haren heen, terwijl zijn zoute tranen via zijn kin op haar ijskoude lichaam drupte. Voorzichtig had hij haar hand vastgepakt en zijn blik op haar ogen gericht, waar het leven langzaamaan verder uit weggleed.
'Achaiah..'
Had hij nogmaals zachtjes gemompeld waarna de tranen erger werden en haar hart zijn laatste slag maakte. Haar ogen sloten langzaam en het laatste beetje adem verliet haar longen.
'Nee, nee, nee, nee!'
Een schreeuw had de jonge elf losgelaten waarna hij zijn hoofd op haar borstkas legde en haar naam een aantal keer bleef herhalen, in de hoop dat dit maar een stomme droom was, wat niet zo bleek te zijn. Hij was haar kwijt, maar dan ook echt kwijt, voor altijd. Waarom? Waarom zij?!
Mooie, mooie Achaiah, nooit deed ze iets fout en toch moest zij aan haar einde komen, op zo'n wrede manier als deze, waarom niet hij? Als er iemand moest sterven, waarom niet hij?
Langzaamaan kwamen er mensen kijken, kijken waar al dat geluid vandaan was gekomen om daar de bebloede engel te zien liggen.
Vrienden van hem hielden hem weg, weg van het lichaam van Achaiah, wat het laatste was wat hij wilde.
'LAAT ME LOS!'
Klonk zijn luide geschreeuw dat eens oversloeg door de tranen.
'LAAT ME BIJ HAAR ZIJN!'
Alles was tevergeefs, ze werden gescheiden, alsof dat al niet gebeurd was toen ze het mes door haar maag ramde!?
De greep van Opal was te sterk, veels te sterk, daar kon hij nooit uit ontsnappen, hoe graag hij ook wilde, Opal was te sterk voor hem. Achaiah's lichaam werd ingewikkeld, in een wit doek, waar al haar bloed al vrij snel door heen droop. Met pijn in zijn hart zag hij haar weggedragen worden, waardoor hij nog een paar keer probeerde los te komen, tevergeefs, Opal liet hem niet gaan, integendeel, de grote elf drukte hem strak tegen hem aan, zodat hij dit alles niet zou hoeven te zien. Was dat niet een beetje te laat nu!?
--