~Legend.

[Pikachu]

~Legend.
Het verhaal gaat, dat er diep in het Bladverliezende woud er een doorgang is. Een doorgang naar een wereld. Een wereld vol pracht en praal. Een wereld vol met magische wezens. Magische wezens die ieder hun speciale eigenschappen hebben. Maar het is maar een verhaal. Een mythe. Niet echt, toch?


~Rules.
+ Normale regels
+ Niet schelden
+ Niet elkaar persoonlijk aanvallen
+ Minimaal 4 zinnen
+ GEEN onzin rotzooi!
+ Volg advies op van anderen
+ Wees aub een beetje ''normaal''
+ Graag alleen aanmelden als je gevorderde RPG'er bent!
+ Dankje :]


~Register.
Naam; -linkje in de naam aub-
Leeftijd; -in letters-
Geslacht; -M/V-
Soort; -elf, engel, vampier, weerwolf, dat soort onzinshit etc.-
Extra; -nog verdere informatie over je wezen-


~Characters.
TheDevil

Naam; Logan -link doet het niet-
Leeftijd; Zeshonderddrieëntwintig
Geslacht; M
Soort; Vampier
Extra; Hij jaagt op mensen, en toont geen respect voor andere, hij denkt alleen maar aan zichzelf, en als hij eenmaal iemand als prooi in zicht heeft dan zal hij diegene ook krijgen

Pikachu



Naam; Cassiël -oftewel Cas-
Leeftijd; Achttien - toen ze stierf als mens-
Geslacht; V
Soort; Engel Des Levens
Extra; Is altijd wit gekleed, goed verzorgd en in een goede bui, haar vleugels zijn mooi groot, vol met witte veren en hangen nooit laag



Naam; Pantronius -oftewel Pan-
Leeftijd; Honderddrieënvijftig
Geslacht; M
Soort; Faun, half mens/half bok
Extra; Heeft kleine überschattige hoorntjes op het hoofd en ziet er ondanks zijn leeftijd nog vreselijk jong uit

DreamGuide

Naam; Max
Leeftijd; Nog voor tijd bestond ontstond hij, schat maar zo'n 100 googleplex jaar 
Geslacht; M 
Soort; Death angel (Oersoort) 
Extra; Allereerste engel ooit, staat bekend om zijn kwaadaardigheid, ze zijn dus niet bepaald lief 

Naam; Melanie
Leeftijd; Zestien 
Geslacht; V 
Soort; Mermaid 
Extra; Krijgt benen op het land, vinnen in het water en beschikt over een enorm mooie stem

[TheDevil]

Naam; [url=file:///C:/Users/daphne/Pictures/vampiers/Logan.jpg//url]Logan[/url]
Leeftijd; zeshonderddrieëntwintig
Geslacht; man
Soort; vampier
Extra; Hij jaagt op mensen, en toont geen respect voor andere, hij denkt alleen maar aan zichzelf, en als hij eenmaal iemand als prooi in zicht heeft dan zal hij diegene ook krijgen.[/url]

[DreamGuide]

Naam; Max (afb komt)
Leeftijd; Nog voor tijd bestond ontstond hij. Schat maar zo'n'100 googleplex jaar.
Geslacht;M
Soort; Death angel (oersoort)
Extra; nah, telefoon werkt niet mee... Death angel is zeg maar de eerste soort engel. Badass shit, zijn niet lief. De rest merk je wel.

Naam; Melanie (afb komt)
Leeftijd; zestien
Geslacht; V
Soort; Mermaid
Extra; zo'n'zeemeermin die benen krijgt op 't land, en een vin in het water. Met zo'n'freaking mooie stem enzuw.

[Pikachu]

Een kluizenaar, zo noemden ze de mensen die hetzelfde karakter en gedrag als hij hadden. Vaak thuis, teruggetrokken, anti-sociaal en liever alleen dan in gezelschap. Maar pfft, waar had hij andere wezens voor nodig? Sociale voldoening had hij niet zo zeer nodig, liever een goed boek, of enige informatie over dingen die hij nog niet wist. Maar dat was moeilijk, aangezien hij al erg veel over alles en nog wat wist, voornamelijk door zijn enorme verzameling boekenrollen, waar hij voor naar de mensenwereld moest gaan, jammer genoeg. Al had hij dat voor kennis over, maar het was moeilijk, niet alleen omdat hij niet goed was in het omgaan met andere mensen en contact leggen, maar vooral, omdat hij een faun was en dus geen normale mensenlichaam had. Zijn onderlichaam was van een bok, zijn bovenlichaam van een mens, maar dan nog wel met kleine, überschattige hoorntjes op zijn hoofd. Jep, dat was hij, Pan, of zijn hele naam, Pantronius, maar niemand wilde dat uitspreken.
Voorzichtig had hij zijn lange haren achter zijn oren gestreken en de bladzijde van het boek omgeslagen, nog een paar bladzijdes en hij kon dit boek ook aanschouwen als uitgelezen. Dan kon dit boek ook bij de boeken die hij al gelezen had, wat een aardige boekenkast vol was, waar hij weinig tot niets mee doet. Het was zonde om weg te gooien en af en toe herlas hij ze weleens, dat was vrijwel de enige reden waarom ze er nog waren.
Kort had hij opgekeken toen hij het gemiauw van Kayla hoorde, de kleine poes die hem als enige gezelschap hield, ze praatte toch niet terug en wist toch precies hoe hij was en wat hij wilde, daarom hield hij zo van dieren. Dat was iets wat hij dan ook weer geweldig vond, magische wezens zoals hij vond hij niet zo interessant, maar de dierenwereld, de normale dierenwereld, waarin dieren niet konden praten en waarin ze gewoon, naja, dieren waren. Dat was geweldig, ze konden eigenlijk amper iets, maar hij vond het geweldig, je kon geen gesprek met ze aan gaan, dat was het juist, hij hield ook niet van praten en zo kunnen normale dieren niet eens praten.
Rustig had hij toegekeken hoe de lenige poes op de tafel klom en haar hoofdje tegen hem aandrukte om vervolgens op zijn boek te gaan liggen. Balen, maar het was niet erg, hij moest haar toch ook wat aandacht geven, daar kon zij ook niets aan doen.
Zachtjes streek hij over het hoofdje van de poes heen die op haar beurt weer opstond en wegliep, aandacht genoeg gehad, dus ze stond het toe dat hij verder las, gelukkig, want hij wilde dit boek eigenlijk zo snel mogelijk uit, zodat hij aan de volgende kon beginnen, terwijl hij alle tijd van zijn leven had, als je er over nadacht..
--
Lolololol, ik moest iets xd

[DreamGuide]

Max
De bladeren van de hoge loofboom waar hij tegenaan zat schonken hem schaduw tegen het brandende daglicht. Hoe lang wist hij niet precies, maar dat hij al lang tegen deze boom zat wist hij wel. Maanden, jaren, misschien al wel een eeuw. Hij wist het niet meer, het boeide hem dan ook niet meer. Als je al zo lang bestond als hij deed, dan maakte het niet meer uit.
Maar het zou hem zo onderhand niks meer verwonderen als personen dachten dat hij een standbeeld was. Een raar, duister standbeeld, wat toevallig de naam Max droeg. In principe had hij geen naam, nooit gehad. Maar ooit eens -lang geleden- was de naam Max hem aangespijkerd en daar was Max dan ook in blijven hangen.
Death angels waren niet meer nodig, het ras was al bijna volledig uitgestorven. Death angels waren overigens nooit nodig geweest. Het was een oersoort, lang, lang geleden moesten ze er al voor zorgen dat dingen zouden sterven, vergaan. Maar toen bleek dat alles ooit weleens uit zichzelf zou gegaan, waar death angels niet meer nodig. Ze werden teruggehaald naar waar ze vandaan kwamen, opgesloten, en verdwenen in vergetelheid.
Maar Max niet, hij bleef. Zolang hij op aarde en in deze wereld nog het genot kon vinden wat hij wilde hebben. Dan bleef hij. Het plezier wat hij er alleen al aan ervaarde als iemand gewoon voorover struikelde. Dat moest betekenen dat er nog genoeg was in deze wereld om voor te "leven" zover hij dat deed.
Moeizaam kwam hij overeind. Hij had zijn vleugels op zijn rug dichtgeslagen, en daaroverheen zat een zwarte hoodie. Een beetje pijnlijk slofte hij verder door het bos waar hij had gezeten. Zijn vleugels zaten al eeuwenlang dichtgeklapt op zijn rug, en dat gold als een soor eeuwig training. Van de spieren van je bovenlijf, na enige tijd werd dat pijnlijk zoals je begrijpt.
Zachtjes zuchtte hij. In deze wereld van pracht en praal viel hij op. Maar in de mensenwereld, die zo grauw was. Daar voelde hij zich thuis. Dat was ook de voornaamste reden waarom hij mensen kleding droeg, daar voelde hij zich in thuis.
Een grijns trok over Max' lippen toen hij doorliep. Zijn handen stak hij in zijn zakken, zijn capuchon trok hij over zijn hoofd. En zo liep hij door. Compleet op zijn gemak, niemand die hem iets kon doen, vond hij.

[Pikachu]

Haar ijskoude, bleke handen gleden door het nog vochtige gras, logisch, want vanochtend had de regen neergedaald op hun land, maar de zon kon niet altijd schijnen en naja, nu was het droog, toch?
Grote, witte vleugels bedekten haar rug, grote, witte vleugels gevuld met veren, enorme veren, het was dan ook een prachtig gezicht, maar soms zo vervelend, want tsjah, dat viel natuurlijk zo onwijs op.
En ze wilde zo graag alleen zijn, aangezien ze altijd over moest zijn, omdat wezens graag bij haar waren, wat logisch was, ze was een engel, een engel des levens, bij haar was je veilig, tegen alles wat ook maar iets slechts was.
Maar toch was ze naar de donkere gebieden getrokken, omdat ze wist dat daar weinig mensen waren, al bleef er een lichtstraal om haar heen schijnen, om haar te 'beschermen' tegen het duister, wat toch wel een veilig gevoel gaf, aan haar dan. Omdat engelen zoals zij niet van duistere dingen hielden, maar ook zo hun eigen privétijd wilden hebben en dit was haar privétijd dan, maar dan op een andere plek dan normaal.
Rustig had ze haar vochtige handen afgeveegd aan haar witte jurkje waarna ze naar een dode boomstam liep en zichzelf daarop hees om vervolgens vooruit te staren, al was er niet onwijs veel te zien. Een paar bloemetjes die toch hun zonneschijn hadden kunnen vinden, wat bijzonder moeilijk was op deze plek, maar toch.
Velen zouden het dan ook gek vinden, een witte engel in het gebied van de donkere, al konden ze haar vrij weinig doen, de engelen hadden een deal, een deal dat ze elkaar nooit iets zouden aandoen, gek dat de duistere zich daarmee akkoord gingen, maar toch, het was een goede deal, een deal die beiden zekerheid gaf, maar ze was afgedwaald, naar de toch donkere plek..

[DreamGuide]

Max

Gemakkelijk liep hij door het bos. Zijn blik had hij al die tijd op de grond gericht gehad, maar hij keek op toen licht zijn pupil binnenviel. Licht, in het donkere deel van deze wereld? Nieuwsgierig als hij was liep hij die kant op, waarna ze blik viel op de engel die hij herkende als Cassiël. Hij kende haar naam, gewoon omdat hij haast alles wist, en in ieder geval wist hij alles over alles wat leefde, of in haar geval, had geleefd.
Grijnzend liep hij nog iets meer die kant, richting het licht. Ookal was het licht iets waar hij een hekel aan had, hij wilde weten wat ze hier deed.
Enkele meters van haar verwijderd, maar wel achter haar, sprak hij haar aan. Zijn stem was laag en grauw, en klonk meer als een fluistering dan echt als een stem.
"Wat doet zo'n jongedame hier? In het donker?"
De eeuwige, vuile grimas hing rond zijn mondhoeken. Hij kon het gewoon niet laten om zo te glimlachen. Hij had zo'n plezier in het leed wat hij had gezien in zijn leven, zo'n plezier in het ergeren van mensen en andere wezens.
Zijn blik ruste op haar rug, maar zij zou hem nu niet kunnen zien. Aangezien hij half verscholen achter een boom stond, nog een eindje van haar verwijderd. Hij wist dat hij volgens de regels haar niks aan mocht doen. Volgens de regels. Enkel hield Max zich niet altijd aan de regels. Zijn filosofie was altijd dat Max er eerst was, en de regels pas later kwamen. En dat hij zich er dus niet aan hoefde te houden. Niet dat hij van plan was een oorlog of gevecht te ontketen, enkel een beetje plagen.

[Pikachu]

Ze had opgekeken toen er geluid van achter haar rug had geklonken waarna ze een zachte zucht losliet, weer een wezen, waarom konden ze niet uit haar buurt blijven als ze even rust wilde? Maar oh, dit wezen, Max, had ze al herkend zodra ze zijn stem hoorde, wat moest hij nu weer van haar, niets toch? Duistere engelen wilden nooit iets met hen te maken hebben, dus waarom was hij hier, bij haar?
''Wij zochten rust in het donkere gebied, weg van de bewoonde magische bossen..''
Had ze gemompeld waarna ze haar hoofd draaide om te zoeken naar Max zijn verschijning, die ze niet kon vinden, al wilde ze hem eigenlijk ook niet zo graag zien, maar ja, iedereen had liever wel dat je degene met wie je praatte kon zien, toch?
''Laat je zien, Max..''
Had ze zachtjes gemompeld waarna ze haar blik wendde naar haar witte jurkje, haar benen en haar lieve, witte schoentjes, die nog steeds wit waren, blij toe.
''Verschuilen heeft toch geen nut..''
Had ze er nog achteraan gemompeld waarna ze zachtjes wat adem uitblies en daarna nog eens over haar schouder keek om te kijken of Max al tevoorschijn was gekomen.

[DreamGuide]

Max

Hij stapte rustig van achter de boom vandaan. Als zij hem wilde zien, mocht ze. Alleen zag hij er gewoon als een mens uit, niet echt iets vreemds. Behalve dan het feit dat je geen Max zag, meer gewoon een emo die zich schuilhield in een hoodie en oude afgezakte jeans.
"Nu je zin?"
Ze kon hem nu dan wel zien, maar niet meer dan zijn forse gedaante. Zijn gezicht was verborgen, dat liet hij liever niet zien, zijn ogen die geen pupil hadden schrokken mensen en wezens af.
"Het donkere gebied? Bent u dan niet bang? Bang voor wat hier rondloopt?"
Onder zijn capuchon was enkel de vuile grijns te zien. Hij liep nog wat dichterbij haar, tot amper een meter afstand tussen hen tweeën overbleef.
"Bent u niet bang? Voor de wezens die hier zijn? Ze kunnen u kwellen, weet u?"
Zijn stem was nog altijd een fluistering, hij hoefde niet hard te praten. Het enige geluid wat voor de rest te horen was, was het geluid van de wind die door de bomen blies. Voor de rest was het stil.

[Pikachu]

Ze had opgekeken naar Max waarna ze kort een glimlach liet zien en aandachtig luisterde naar zijn woorden om vervolgens weer om te draaien en haar blik op alles voor haar te richten.
''Nee, wij zijn niet bang voor alles aan de duistere kant, wij hebben het licht met ons mee..''
Grinnikte ze kort waarna ze draaide en hem aankeek, recht in zijn gezicht, terwijl hij wel erg dichtbij kwam, maar zij was niet bang, hij kon haar niets, dat waren de regels en die moesten beiden volgen.
''Zij kunnen ons niets aandoen, zo is dat, zij kunnen niet tegen licht en wij dragen altijd licht bij ons..''
Ze grinnikte kort en wendde haar blik weer af van Max, staarde kort even naar de grond en keek daarna weer naar Max, ook al kon ze zijn ogen niet zien, wat wel storend was.
''Van waar de capuchon over uw ogen heen?''