~Legend.

[DreamGuide]

Max
Nog steeds had hij dezelfde, vuile grimas rond zijn mond staan. Langzaam hurkte hij naast Cassiël neer, zodat hij nu op ooghoogte zat, aangezien zij op een boom zat.
Ookal zat hij nu op ooghoogte, hij hield nog altijd zijn ogen, en eigenlijk alles van zijn gezicht behalve zijn mond verborgen.
"Ik geloof niet in regels.."
Fluisterde hij, nu nog langzamer en zachter dan voorheen. Maar het was waar, in principe kon hij wel tegen licht, voor even. Maar zich er te lang in bevinden was zeer onprettig. Het zou hem niet doden, hij was onsterfelijk, hij zou niet sterven tenzij hij zelfmoord pleegde, en dat was niet zijn plan. Maar hij kon wel pijn voelen, genoeg pijn om zeven hellen te evenaren.
"Daar heb ik enkele erg goede redenen voor, vrouwe."
Zachtjes legde hij zijn hand op haar wang. Zijn ijskoude, half dode hand tegen haar mooie huid. Het tegenovergestelde van elkaar, zwart en wit, goed en kwaad. De smerige grijns verdween niet van zijn gezicht, zeker niet. Een beetje treiteren, kijken wat hij uit haar kon krijgen.

[Pikachu]

Ze had zijn koude hand gevoeld waardoor ze een korte, schuine glimlach liet zien en haar ogen sloot door de aanraking, hoezo treiteren, aanraking vond ze niet erg hoor, ze werd nooit zo aangeraakt als dit, op haar wang.
''Welke redenen..''
Had haar zoete stem zachtjes geklonken waarna ze haar ogen opende en hem aankeek, haar prachtige, lichtblauwe ogen, naar hem, al was het enige wat ze kon zien van hem zijn mond.
''Welke..''
Had ze nog eens herhaald waarna ze haar haren wegstreek van haar gezicht en kort zijn hand met haar hand had aangeraakt, hij was koud, ijskoud, evenals zij, maar veel onverzorgder, ruwer, krachtiger, dan zij. De enige overeenkomst was dat ze beiden ijskoud waren, want in feite was zij een dode, als we even bij de realiteit bleven tenminste, al was ze nu onsterfelijk en een andere gedaante dan ze eerst was.
''Waarom draag je mensenkleding..''
Had ze uiteindelijk gevraagd, wat ze zich al heel erg lang afvroeg eigenlijk, want hij was en bleef een engel, geen goede, maar toch, hij was geen mens, dat was te zien aan zijn gehele uiterlijk. En dan ook nog eens aan zijn karakter, mensen waren anders, dat wist ze maar al te goed, in haar vorige leven was ze er eentje geweest, die op een treurige manier om het leven kwam en haar dit schonk als een soort van tweede kans, maar dan met het eeuwige leven, niet dat ze er een probleem mee had. Maar de baan die dit wezen had, wat ze nu was, dat was vermoeiend en vervelend, want om geen tijd voor jezelf te hebben sloopt je soms weleens, dat was de reden waarom ze nu hier in het donkere bos was, met Max, die zijn hand op haar wang had, nog steeds, geen probleem, het voelde wel fijn, de aanraking van zijn ijskoude, dode hand tegen haar zachte wang..

[DreamGuide]

Max
Nog steeds bleef hij naast haar zitten, hij kon niet veel meer zien dan haar knieën eigenlijk, dus als een soort blinde ging hij op het gevoel van haar gezicht af. Maar hij was gewend met maar een half-zicht te leven, dus dan gebeurde er niks vreemds.
"Goede redenen, je merkt het vast nog weleens."
Nu kwam een toch iets oprechtere glimlach op zijn gezicht. Cassiël was wel vriendelijk, dat merkte hij nu wel. Max was zelf dan ook niet erg onvriendelijk, hij was in ieder geval wel beleefd, vond hij zelf dan. Er was voor hem geen reden om onbeleefd te zijn.
"Omdat mensenkleding meer bij mij hoort. Mensen verspreidden terreur, maken anderen triest en verdrietig. Hetzelfde als ik, vandaag."
Het liefst wilde hij iets van haar gezicht zien, hij wist wel ongeveer hoe ze eruit zag, maar de plaatjes die hij van mensen in zijn hoofd had, waren toch nooit precies hetzelfde als dat het in het echt was.
Langzaam sloeg hij zijn capuchon af, en keek haar recht in haar ogen aan. Zijn pupil-loze, strakblauw ogen keken in de hare. Haar ogen vond hij wel mooi, die van hem waren harteloos. Max zijn ogen waren ijzig, er zat geen gevoel in, en hij wist dat het anderen afschrikte.

[Pikachu]

Zijn reden van de mensenkleding was eigenaardig, maar toch had ze het een beetje verwacht, verwacht dat hij een antwoord als dit zou geven op haar vraag. Want tsjah, hij was een duister wezen, een duister wezen had het liefst terreur en verdriet in zijn of haar leven, dat was zo, voor zover zij wist.
Zodra zijn capuchon afging had haar glimlach weer verschenen en enkele glimmend witte tanden zich laten zien. Zoveel geruchten gingen er over de duistere wezens, dat ze afschuwelijk waren, vooral om te zien, maar Max, Max was helemaal niet afschuwelijk om te zien. Max zijn ogen, zijn diepe, pupilloze strakblauwe ogen, ze waren prachtig, werkelijk prachtig, wat wel gek was opzich. Haar ogen waren zo normaal, had ze altijd al gevonden, het waren mensenogen, want engelen zoals zij, die gestorven waren als mens, hadden onwijs veel weg van mensen, wat zo zonde was, ze had gehoopt op andere dingen, nieuwere dingen, niet een mens met vleugels en nog wat aanpassingen, andere dingen.
Ze had weer opgekeken naar Max waarna ze glimlachte, alweer en nog eens naar zijn ogen keek om daarna haar mond te openen en wat woorden uit te spreken.
''Je ogen.. Ik vind ze prachtig..''
Had ze gemompeld, zachtjes, met haar o zo zoete stem, wachtend op een antwoord, een tegenspraak of wat dan ook, om zijn stem weer te horen, die het tegenovergestelde was van die van haar, maar toch, hoorde ze zijn stem graag, het liet haar minder alleen zijn, al wilde ze juist alleen zijn, maar toch, zijn aanwezigheid vond ze niet erg, heel raar..

[DreamGuide]

Max

"Pff.."
Had hij enkel uitgebracht, waarna hij weer op was gestaan.
"Als jij dat nou vind.."
Zijn glimlach was een beetje afgezakt, en de grijns was ook niet meer teruggekomen. Stil stond hij tegen een boom aangeleund.
"Moet jij niet nog ergens heen ofzo? Ik weet niet, geen werk? Ofzo?"
Vragend keek hij haar aan, hij zou zelf wel weggaan zo, naar de mensen wereld. Wat hij daar zou doen, wist hij nog niet, waarschijnlijk gewoon een beetje rondkijken, kijken naar de domme acties die mensen begingen. Maar toch verwonderde het hem, het feit dat mensen, ookal gebeurde er zoveel vreselijks, nog altijd konden glimlachen en gelukkig konden zijn.
Kort bewoog hij zijn schouders, waarbij zijn nek een krakend geluid maakte. Zo'n kramp, zoveel pijn. Maar hij wilde het niet, hij wilde niet de hele dag rondlopen met zijn vleugels gespreid. De zwarte, vederen vleugels hadden minstens een spanwijdte van 2,5m. Nogal onhandig dus.

[Pikachu]

Ze had achteruit gedeinsd toen de Duistere Engel overeind kwam waarna ze kort door haar haren streek en haar benen over elkaar sloeg. Verbaasd over het feit dat hij net nog zo ontspannen had geweest en bij een opmerking over zijn ogen meteen in de aanval ging.
''Is er iets mis met uw ogen dan?''
Had ze gemompeld waarna ze opkeek naar Max die tegen de boom aanleunde, terwijl hij haar wat vragen stelde, waar ze even over na moest denken, had ze eigenlijk wel iets te doen nu? Eigenlijk wel, maar dat konden de anderen vast wel aan, er waren zat engelen als zij, dus haar zullen ze vast niet missen.
''Hoezo? Moeten wij weggaan voor u?''
Had ze gemompeld, haar stem had krakend geklonken, iet wat onzeker, wat ze zich wel begon te voelen nu, aangezien alles ineens zo snel ging, aangezien hij nu ineens totaal anders was en zij hier, als Engel des Levens, tenslotte nog steeds in het Duistere woud was, niet op haar thuisplek.
''Zeiden wij iets verkeerds tegen u?''
Ze slikte kort en wendde haar blik af van Max, naar de grond, om de ongemakkelijke blikken te voorkomen, dat was iets waar ze niet tegen kon, niet in haar vorige mensenleven en niet nu, het was zo, awkward..

[DreamGuide]

Max

"Nee, nee.. Laat maar zitten.."
Zijn stem was nog steeds fluisterend, laag, grauw en schor. Maar zo was zijn stem nou eenmaal, kon hij zelf weinig aan doen.
"Nee, je mag blijven, als jij er blij van word. Alleen ik ga zo meteen weg, naar de mensenwereld."
Nogmaals had hij gezucht, waarom was hij hier nog? Waarom praatte hij tegen deze engel? Ze was nog zo jong, had in verhouding tot hem amper ervaring. Levenservaring had ze vast wel meer, zij had tenzij geleefd, en hij had dat nooit gedaan. Maar ervaring, wijsheid en kennis zou Max vast meer hebben. Aangezien hij miljarden jaren ouder was dan zij.

[Pikachu]

Zachtjes had ze geknikt toen hij zei dat hij zo naar de mensenwereld zou gaan, waarom? Om mensen ellende te bezorgen? Om ze pijn te doen? Om te laten zien dat hij machtiger was dan zij? Of waarvoor? Waarvoor moest je eigenlijk naar de mensenwereld, we hadden hier alles, toch? Naja, aan de lichte kant.
''Waarom zou je naar de mensenwereld gaan? Met kwetsbare mensen? Om ze pijn te doen?''
Had ze gemompeld, heel zacht, hopelijk was het niet verkeerd om zoiets te vragen, al had ze al aardig veel gevraagd, maar toch. Nog steeds was ze verbaasd om zijn plotselinge omslag, van lief, naar, naar, dit, hoe een Duister wezen eigenlijk was, ze had Max zijn lieve kant veel grager dan dit.
''Veranderen Duistere wezens altijd ineens van gedrag?''
Had ze gemompeld, terwijl ze heen en weer schommelde met haar benen, omdat ze het stilzitten nu wel zat was eigenlijk en omdat ze zich verder geen houding meer wist te geven. Haar o zo goede engelenhouding was verdwenen bij zijn aanraking om heel eerlijk te zijn, daar had ze haar dekmantel laten vallen om zichzelf te zijn, want toen leek hij wel lief, ondanks het feit dat hij een Duister wezen is. En toen kwam de opmerking over zijn ogen, wat als ze die helemaal niet had gemaakt, had zijn dode hand dan nog op haar zachte wang gelegen, had hij dan nog dichtbij gestaan, dicht bij haar, in haar licht? Ze zal het eigenlijk nooit weten, want hij zou zo weer verdwijnen naar de mensenwereld, zoals hij had gezegd en zij? Zij zou hier blijven, achterblijven in het Duistere woud, wachtend op de terugkeer of een nieuwe verschijning van een ander wezen, waarmee ze eventueel zou kunnen praten en zich minder alleen zou voelen, want terug naar de Lichte kant, nee, daar wilde ze nog eventjes niet heen. Zodra ze daar heen zou gaan, zouden de magische wezens om haar armen hangen voor hulp of de engelen vragen waar ze was en dat was serieus het laatste waar ze zin in had..

[DreamGuide]

Max

"U lijkt te vergeten dat mijn werk daar ligt, ik woon hier alleen maar, ik werk aan de andere kant."
Zachtjes zuchtte hij, waarna hij zich losmaakte van de boom, en al enkele stappen zette in de richting van het portaal.
"Hoezo? Over het algemeen niet, ik ben een speciaal geval, als dat is waar u op duid. Waarschijnlijk ben ik nog de enige van mijn soort die nog bestaat, die er nog is, nog een vaste vorm heeft, aanraakbaar is. Als u begrijpt wat ik bedoel."
Hij liep nog wat verder weg, maar keerde zich nog om.
"Als u wilt, kunt u met mij meekomen? Komt u nog weleens in de mensenwereld?"
Vragend keek hij haar aan. Een beetje gezelschap zou prettig zijn. Over het algemeen was hij alleen, en de afgelopen eeuw had hij stil gezeten en nagedacht, tijd om weer wat te doen dus.

[Pikachu]

Enthousiast had ze opgekeken waarna ze vrolijk ja knikte en opstond, soms leek ze wel echt net een kleutertje, eerlijk gezegd. Maar ach, er was opzich niet zoveel leuks te doen en eens de mensenwereld ingaan was misschien nig wel leuk, daar was ze al zolang niet geweest, wauw. Zou het erg veranderd zijn? Of zou het zowat hetzelfde zijn?
"Wij zijn er al zo onwijs lang niet geweest.."
Had ze zachtjes gemompeld waarna ze opzij keek naar Max, wel iets omhoog, want naja, hij was groter dan haar dus omhoog kijken moest wel.
Haar vleugels kon ze alleen niet invouwen, die verdwenen, als het goed was, als ze de mensenwereld in zou gaan, hoopte ze dan..
--
I FAIL :')